تُفک در فارسی نام چوب سوراخ‌داری بوده که گلوله‌های گلی را در آن قرار می‌دادند و با فشار دمیدن به وسیله دهان گلوله‌ها را به سمت هدف پرتاب می‌کردند و چون صدایی شبیه تُف از آن شنیده می‌شد، آن را تُفک نامیدند و پس‌از آمدن تفنگ به ایران، با توجه به صدای بیشتر آن را تفنگ نامیده‌اند و فشنگ هم چون صدای فِش بلند از آن درمی‌آمده، فشنگ نامیده‌اند.
اختراع تفنگ به قرن سیزدهم و چهاردهم میلادی بازمی‌گردد ، ابتدا تفنگ‌ها فتیله‌ای بودند؛ سپس تفنگ‌های چخماقی با استفاده از سنگ آتش‌زنه (چخماق) اختراع شد و بعداً تفنگ‌ها مجهز به مکانیزم لازم برای استفاده از چاشنی شدند و ده‌ها سال بعد تفنگ‌های ته‌پر رایج شدند.
منبع: سایت معاونت اسلحه و مهمات آجا